De Engelse ziekte

Er was eens een meisje, die woonde in een land waar het heel koud en herfstig was. Hier ver, maximaal 30 meter van de modem, vandaan. Dat meisje was altijd vrolijk en blij. Ze had een heel leuk leven, deed leuke dingen, studeerde (wat ze het grootste gedeelte van de tijd ook leuk vond), werkte (wat ze ook heel leuk vond, ja, echt!), had twee gekke katten en woonde samen met de prins van het land.

Je zag niets aan haar. Ze was niet bleek, ze at en dronk goed, ze was vrolijk, actief en deed alle dingen die ze leuk vond. Toch was er iets met haar aan de hand. Ze had namelijk de Engelse ziekte. Ze fietste gelukkig niet aan de linker kant van de weg en at, gelukkig voor de prins, niet elke dag witte bonen in tomaten saus (ze hield overigens wel heel erg van thee). Nee dat was het allemaal niet. Zij had de Engelse ziekte omdat zij niet hield van samen stellingen zoals de Engelsen daar ook niet van houden. Woorden werden door haar los van elkaar geschreven. Niet echt bewust, dat ging gewoon zo. Tot dat, op een dag, ze een idee had om al haar hersenspinsels, gedachten en verhaaltjes op het wereld wijde web te plaatsen. Ze vroeg de prins, elke keer als zij iets had geschreven, om het voor haar na te kijken. De prins vond dat, zoals dat hoort in de Nederlandse taal, alle woorden, waar dat kon, aan elkaar geschreven moeten worden. Gelukkig kwam het niet zo vaak voor en oefende het meisje om de woorden toch maar aan elkaar te schrijven. En dat lukte best wel vaak, en steeds vaker!

Af en toe is het meisje nog wel eens onzeker of het nu wel of niet aan elkaar moet.
Daarom heeft ze besloten om derestvanhetverhaalgewoonaanelkaarteschrijven
zodatdaargeenmisverstandenoverkunnenontstaan. Dankzijdeprins,
dieelkedaghaarstukjeleest,gaathetsteedsbetermethetmeisjeenleefdezij,
haarprins,haarkattenenhaarverhalenophetwereldwijdewebnoglangengelukkig.

Update: de prins probeerde dit keer ook weer alle woorden aan elkaar te plakken. Halverwege het stukje bedacht hij zich dat dit wel eens de bedoeling kon zijn.