Stomen! Tegen snot en snurkende borstkas

Ik ben bijna nooit ziek. En net, nu de wereld niet vergaan is, velt het griepvirus mij. Een warm hoofd, warme handen maar koude voeten is het resultaat. Met chronische kippenvel was ik vol goede moed toch achter de computer gekropen om te werken aan mijn scriptie. Nadat ik het een ochtend met heel veel thee, een beetje SOGgen*  had geprobeerd gaf ik het op. Met twee dekentjes tegen de kou die niet wegging, een snurkende borstkas en mijn lieve katten kroop ik op de bank om een hele zielige film te kijken. Lekker lang ook dus dat was goed vermaak.

Nadat vriendlief mijn symptomen opzocht op internet vond hij dat ik maar moest stomen. Alsof hij ‘Voldemort’ zei in Zweinstein of het woord aftreden zei tegen de koningin. Trauma’s kwamen boven. Als ik iets moest doen toen ik vroeger ziek was, was het wel stomen. En uiteraard heb ik dat altijd met frisse tegenzin gedaan. Mijn moeder had natuurlijk het beste voor mij voor en ik moet zeggen, het stomen hielp ook wel maar dat heb ik toen nooit toegegeven (dus mam bij deze, dankjewel dat je me steeds overhaalde, het hielp). Mijn excuus voor nu is dat mijn hoofd te warm is maar dankzij de ibuprofen is dat wel aan het afzakken. Straks maar even een nieuw excuus bedenken.

*SOG= Studie Ontwijkend Gedrag