Het huis waar ik woon ken ik door en door. Wat om het huis heen zit, vind ik spannend. Ik ken het niet goed maar wil het graag leren kennen. Ergens was buiten het huis naast een harde stenen vloer een zachte, groene, slierterige substantie. Oh wat rook dat lekker, wat zat daar toch onder? Ik begon te graven en te graven tot ik geen zin meer had. Mijn poten werden trouwens ook vies van het iets wat nattige zwarte spul wat onder het groene verstopt zat.
Ik wil naar buiten, kijken wat daar te beleven is en me voelen als een echte tijger in het wild. Bij het huis waar ik nu woon staat een hek. Een schutting. Als ik daar op spring begint het echte leven. Daar wil ik naartoe. Ik wil niet alleen maar kijken naar fladderende dingen in de lucht, ik wil het vangen en proeven..
Blij als een koe die voor het eerst naar buiten mag vlieg ik naar buiten. Ik ren, ren, spring, UHG! Ik wordt tegengehouden! Ja hoor. Als een mislukte parachutist blijf ergens halverwege mijn sprong bungelen. Het gaat niet. De enkele keer dat ik naar buiten mag doet bril of rok me namelijk aan een touwtje. Eerst dat ellendige tuigje om. Veel te strak! Zo kan ik toch niet als een echte tijger stoer doen? Ik ben altijd bang dat een andere kat me ziet met dat ding, me uitmauwt en vervolgens doorloopt. Daar naartoe, waar ik ook heen wil. Altijd hoop ik dat bril of rok toch niet het touwtje aan het tuigje doet of dat ze het vergeten. Niks is minder waar. De schutting. Daar mag ik ook al niet op.
Het ergste is die kleine. Die mag wel zonder touwtje. En leuk als ze het vindt, rent ze vrolijk acht mijn touwtje aan als ik naar buiten ga. Die kleine spendeert de meeste uurtjes buiten in de tuin. Akelig. Wordt er altijd jaloers van. Het is haar schuld dat ik geen tijger kan zijn. Ik heb me er maar bij neergelegd. Het is niet anders. Zolang ze me eten geven ben ik wel gelukkig. Beetje rust is ook niet verkeerd. Af en toe ga ik bij mijn vriend zitten. Mijn vriend de plant die dan geruststellend zijn blad om mijn schouder legt. Mijn vriend waar ik op kan bouwen kauwen. We delen lief en leed. Als ik bij mijn vriend ben, voel ik me toch nog een beetje buiten.
3 Comments
Dina
Jaaa! Komt me zo bekend voor allemaal. ,,Mijn vriend waar ik op kan kauwen.” :’)
Roxanne
Heerlijk geschreven :-) Wat een hondenleven hebben die poezen toch ook!
Stephan
Vandaag mocht Fleur buiten, maar zodra ze mij dan ziet denkt ze: “Oh jee, ik moet vast aan het tuigje” en rent ze snel naar haar plantenvriend. Wel een beetje haar eigen schuld, want als ze nou niet dacht dat ze een acrobaat was, en overal op gaat klimmen en springen, dan had ze prima in de tuin mogen blijven zitten vandaag.