Gastblog: It’s a small world

Door mijn vader.

Het zal in 1993 zijn geweest toen ik samen met mijn dochter Melle naar Disney World Parijs ben geweest.  Moeders was thuisgebleven met haar pasgeboren broertje. Het bezoek aan Disneyland Parijs was een droom die in vervulling ging. Immers, zij is groot geworden met Disney. Boven haar wieg hing een blauwwitte pinquin met een trekkoordje. Als je aan het koordje trok klonk het liedje It’s a small world after all. Eenmaal in het park aangekomen stevenden we gelijk af op het sprookjeskasteel. Klaar voor een ritje door één grote gelukzalige wereld, langs verschillende scenes van uit de hele wereld. Meer dan 300 geanimeerde poppen uit zo’n 100 verschillende plaatsen in de wereld. Allemaal  het bekende liedje It’s a small world after all . . ‘ zingend. Tranen met tuiten. Onbeschrijfelijk. Een belevenis die je gelijk wil delen.

De camera werd tevoorschijn getoverd en er moest geposeerd worden. Cheese. Een fotorol van maar liefst 36 foto’s moest voldoende zijn om een mooie impressie te geven van onze belevenissen. Dus stilzitten en lachen. Het zou nog ruim veertien dagen duren voor de foto’s waren afgedrukt. Bij thuiskomst moest de stormvloed aan verhalen en belevenissen geïllustreerd worden met de brochure van het reisbureau en de prachtige Mickey Mouse pet.

Negentien jaar later vertrokken Melle en ik naar New York. Een bezoek aan The big apple, the city that never sleeps. Alleen de aankomst al is onbeschrijfelijk. Na een vlucht van ruim acht uur, vlogen we over Liberty Island en lag de stad met zijn imposante skyline voor ons. Daarna volgde vanaf Newark, een hectische rit naar de stad. Eenmaal in Penn Station aangekomen en tegen de stroom van de naar huis worstelende forenzen in, wisten we de uitgang te vinden. En daar stonden we dan tussen immens hoge gebouwen, rennende New Yorkers, met altijd haast, en honderden gele taxi’s. Eenmaal een beetje gewend, bezochten we het drukbezochte Statue of Liberty. Melle’s vriendin Sanne had haar laten weten dat zij met een banaan en een krant zich had laten fotograferen aan de voet van het beeld. De banaan verbeelde het vuur uit de fakkel en de krant de onafhankelijkheidsverklaring. Dus nog snel even wat bananen en een krant gekocht.  De foto’s werden gemaakt en niet veel later vanuit een Starbuckscafé via WhatsApp verstuurd.

Met een tijdverschil van zes uur viel Sanne rond acht uur ’s avonds in Nederland van haar bank van het lachen en met een even groot tijdsverschil viel de mond van Melle’s vriend Stephan in Port Elizabeth Zuid Afrika open. Ze reageerden direct. It’s a small world after all.