Een vreemde eend in de Douglas

Daar stond ik. In de sneeuw. Gehuld in mijn dikke winterjas, sjaal en muts. Je kon nog net mijn ogen zien. Teruggaan was niet meer mogelijk. Er voor gaan was de enige optie. Ik moest naar binnen, zo snel mogelijk vinden wat ik zocht, afrekenen zonder al te veel schaamte en dan snel weer naar buiten.

Een uitdaging. Als ik eenmaal iets heb bedacht, dan kom ik daar niet meer onderuit. Dat geldt eigenlijk met heel veel dingen. Van studie tot verjaardagscadeau. Twee vriendinnen waren jarig en gaven een feestje. Een passend cadeau moest gekocht worden. Mijn idee was om een paar cadeautjes te kopen om de winter door te komen.  Daar paste immers de bodylotion die ze had gevraagd ook prima in. Daarnaast wilde ik een tijdschrift en een lippenbalsem. En natuurlijk niet zomaar een. Nee. Eentje die alleen bij de Douglas verkrijgbaar is.

Ik had alles geprobeerd om toch niet naar de winkel te hoeven. Op internet was het niet te vinden en ergens vond ik dat ik me aanstelde. Wat een gezeur. Gewoon gaan. En daar stond ik dus. In de sneeuw, voor de Douglas. Ik haalde nog een keer diep adem en liep de winkel in. Een welkom met allerlei geuren die me tegemoet kwamen. Focus. Op naar de lippenbalsem. Ik liep een rondje. Overal zag ik nagellak, make-up waarvan ik het bestaan niet wist, andere klanten die zich klaarblijkelijk helemaal thuis voelde in de winkel (sommige lieten zich zelfs opmaken), en personeel. Nergens kon ik de lippenbalsem vinden dus ik liep nog een rondje. Nu wat sneller. Want hoe ongemakkelijk kun je je voelen? Als een vreemde eend in de bijt, een vis op het droge en als een kat in een vreemd pakhuis. Hopend dat niemand me zou aanspreken. Dat zou een teken zijn van dat ze me hebben gezien. Dat kon echt niet. Uiteindelijk vind ik de lippenbalsem bij de kassa. Logische plek natuurlijk. Daar had ik als eerste heen moeten gaan. Ik kies snel twee roze uitziende lippenbalsems. Perfect voor de tweeling. Snel. Naar de rij. Eén wachtende voor mij. Mijn hart klopt in mijn keel. De charmante jongeman waarvan ik twijfel of hij echt een egale huid heeft of toch een plamuurlaagje foundation op heeft, staat achter de kassa. Ik sta met uitgelopen mascara, natte sjaal en mijn zakken vol met muts en handschoenen te wachten. Type wat-moet-jij-nu-weer-in-deze-winkel. Gelukkig gaat het afrekenen snel, pakt het inpakmeisje snel in, zeg ik niet al te rare dingen doordat ik me zo ongemakkelijk voel en sta ik in een mum van tijd weer buiten.

Pfiew. Overleefd. Viel eigenlijk best mee.