Sneeuwpret?!

In gedachten waan ik mij in een romantisch winterwonderland. Een zacht laagje poedersuiker over de huizen, wegen, auto’s en vergeten tuinmeubilair maakt de wereld zelfs in donkere tijden weer een beetje licht. Een waterig zonnetje schijnt en wordt vrolijk door de sneeuw gereflecteerd. Rode blosjes op je wangen, wolkjes blazen, je warm aankleden, warme chocolademelk met slagroom drinken en stiekem zo veel mogelijk thuisblijven om vanuit daar naar de sneeuw te kijken.

Dat is namelijk essentieel wanneer het sneeuwt. Helaas is het beeld wat ik schetste namelijk verre van waar. Sorry. Sneeuw is namelijk niet romantisch. Sneeuwpret? Dacht het niet. Het wordt buiten wel lichter doordat het zonlicht gereflecteerd wordt maar dat is tijdelijk. Alleen wanneer niemand naar buiten gaat blijft de sneeuw onaangebroken en prachtig wit. Omdat mensen naar buiten moeten, ze moeten namelijk werken, naar school, naar oma of naar de Albert Heijn, wordt de sneeuw grijs. Het wordt prut. En prut, dat moet je niet willen. De prut smeert zich uit over de weg, het bevriest en je hebt een spiegeltje. Met een beetje geluk een witte spiegel in plaats van grijs. Niet echt handig want als je dan toch al weg bent, moet je ook weer naar huis. Half schaatsend, ploeteren en glibberen zodat je veilig thuiskomt. Een fiets met aan de zijkant geen wieltjes maar sleetjes zou fijn zijn met dit weer. Net zoals warme laarzen met heel veel profiel en met zoveel wol per laars dat het bijna niet meer past.

Gemengde gevoelens. De gedachten van sneeuw en hoe romantisch het is, dat het kerst ook zoveel leuker maakt, dat ben ik echt met je eens. Wanneer je niet ergens naar toe kan omdat de wegen onbegaanbaar zijn is niet leuk. Fietsen, glibberen in de sneeuw ook niet. Want ondanks ik mijn val-op-elke-hoek-door-de-gladhied-abonnement heb afgezegd ben ik nog altijd bang dat het bericht niet is aangekomen en het toch weer stilzwijgend met een jaar of twee is verlengd.