De kat en het megamonster

Dat stemmetje. Ik dacht dat zij dat deed maar hij doet het ook! Dat snap ik niet. Soms is het wel vermakelijk hoor, dan doe ik gezellig mee, lekker kroelen is ook welkom om zijn tijd. Meestal vind ik het maar gek. En dan denken ze ook nog dat we elkaar begrijpen, dat we op een lijn zitten ofzo. Ja, ik zeg wel eens iets terug maar dat is meestal gewoon om te laten weten dat ik zin heb in eten. Zij maar denken dat ik zogenaamd terug praat. Ach, zolang ze me eten geven vind ik alles best. Als dat stemmetje erbij hoort dan neem ik dat wel voor lief.

Ze stond laat op. Ik had inmiddels erg honger dus ging ik boven op haar zitten. Zij vindt dat lief, ik had gewoon honger. Nadat we eindelijk op waren gestaan en hadden gegeten kwam ze weer aan met een van haar goede ideeën.Terwijl ze het monster mee naar beneden sleepte ging ik vast onder de bank zitten. Of niet? Het monster zou vast ook onder de bank komen. De slurf, die doet het hem. Je weet nooit wat hij gaat doen. Dat geluid! Ik krijg daar kippenvel van. Misschien toch maar naar boven. Ah, op het bed. Ja dat zit lekker. Daar kon ik goed het overzicht bewaren en die grote liep daar ook rond. Ik vind het leuk om met haar te spelen, zij vind me vooral irritant maar als het monster er is zijn we allebei even bang en rennen we samen weg. Even zijn we lotgenoten en daar geniet ik stiekem van. Eigenlijk bijna jammer dat het monster maar eens per week het huis door gaat. Het lawaai hield op en ze kwam met het monster naar boven. Ik rende weg, maar het leek er op dat het monster zijn werk had gedaan en werd opgeborgen. Wat fijn! Dacht ik nog. Kon ik eindelijk even achter die grote aan rennen of toch even ergens gaan slapen. Niets was minder waar. Ik was lekker aan het eten toen het opeens langs me heen ging. Ik schrok! Wat is dat nu weer. Snel wegwezen, positie innemen en observeren. Toen het monster klaar was, was ook direct het hele huis nat. Gatsie heb ik dat. Gelukkig droogde het snel op. Ik heb geduldig gewacht toen het over was. Nou ja, geduldig, ik had niet echt keuze, ik hou nou eenmaal niet van nat. Nadat ze klaar was met de emmer met een rare witte, bobbelige substantie er in leek ze eindelijk klaar te zijn. Ik zocht een stoel op waar ze een kleedje op had gelegd. Lekker. Ik waardeer het wel al het personeel goed voor me zorgt. Goed voor elkaar hè? Want nu ik lekker lig te slapen typt zij mijn verhaal uit. Ik ga straks wel even op haar schoot zitten en als ze dan met haar stemmetje tegen me praat dan mauw ik wel weer even, zodat ze het gevoel heeft dat ik haar begrijp. Dan blijft ze in ieder geval weer een tijdje met dat monster uit de buurt.