Wie smst er nu nog?

“Waar zijn de tijden gebleven dat je nog je best deed op een smsje en zenuwachtig werd als je één terug kreeg?”

Vroeger. Ruim tien jaar geleden kreeg ik op mijn 12e verjaardag mijn eerste mobiele telefoon. Ik ging toen net een half jaar naar de middelbare school waar ik elke dag 7 km voor moest fietsen. Heen en terug. En wat een handige uitvinding was het dat ik dan mijn ouders kon bellen als ik later of eerder thuis kwam, dat mijn band lek was of als ik alsjeblieeeft opgehaald kon worden (en dat zij mij konden bellen natuurlijk). Revolutie!

Een tweet van Ronald bracht een stroom van herinneringen van mij en Daniëlle op gang. Het deed me denken aan deze goede oude tijd. Nostalgie, jeugdsentiment, vreugde, inspiratie om over dit onderwerp te schrijven! En… Ik voelde me verdomd oud. 

Weet je nog, die goede oude tijd? De tijd waarin T9 de beste uitvinding ooit was? Ik smste al de sterren van de hemel maar met deze geniale functie ging dat nóg sneller. Ik had het natuurlijk al aardig onder de knie gekregen met mijn eerste mobiele telefoon, een Pocketline Swing 200 waarop ik met hoofdletters mijn twee regels beeldscherm vulde.

Omdat het beltegoed goed benut moest worden had ik, en menig puber, zo mijn technieken om dit zo goed mogelijk te benutten. Het was immers niet voor eeuwig toereikend  (evenals mijn beetje zakgeld wat ik kreeg). Ouders. Die hadden wel genoeg beltegoed. Daarom liet je de telefoon gewoon één keer over gaan in de hoop dat ze terug belde. Zo niet? Nog een keer. Desnoods, alleen in uiterste, extreme noodgevallen gebruikte ik de ‘hoiwiljemeterugbellendoei’-techniek. Voor smsjes had je twee opties. De eerste was dat je boodschap langer was dan één smsje. Dat kon dus zeker niet want voor twee smsjes betalen terwijl je er eigenlijk maar anderhalf verstuurde was echt not done. Dus wrd alles afgekrt. De ‘ik kom er nu aan’ of ‘wat eten we’ smsjes waren uiteraard. Te. Kort. Er zat dus niks anders op dan het hele smsje vervolgens tot op de laatste teken te benutten abcdefg12345hvjwjnmkblablabla. Het was natuurlijk wel zaak dat iemand snel reageerde. Was dat niet het geval, dan werd de ik-laat-de-telefoon-één-keer-overgaan-misschien-ziet-hij-het-dan-en-reageert-hij-of-zij-meteen.

Tegenwoordig ben ik verslaafd aan mijn mobiele telefoon die hippe dingen kan zoals internetten. Heb ik een abonnement want dat is ‘goedkoper’ dan elke keer beltegoed kopen. En, ik sms nog amper! Want WhatsApp is het nieuwe smssen. Ik ben benieuwd wat mijn 12-jarige ik daarvan had gevonden.