Tramlijn 2: Goois of niet?

Ze zat al in de tram toen ik instapte. Ik had haar eerst niet gezien. Nog te druk met gaan zitten, uitzwaaien en mijn Chipkaart op een handige plek stoppen zodat ik dit keer niet zou vergeten om uit te checken. Haar mobieltje, of beter gezegd mobiel (want groot is het nieuwe klein), kreeg al haar aandacht. Een groot gevaarte met touchscreen dat het zonlicht weerspiegelde dat door de ramen van de tram naar binnen scheen. Het was misschien het beetje zon, een kater, of ooglaserbehandeling, maar de Goois-uitziende dame droeg een grote zonnebril terwijl het buiten winters koud was. Zwart, merkloos en zo 2008, maar zoals zij het droeg, met zoveel zelfvertrouwen, geloofde ik er ook nog in. Voor iemand zoals ik, uit het Hoge Noorden, was zij type deze-vind-je-alleen-in-Amsterdam. Zij is hip. Zij weet wat ze doet. Zij zit daarop.

De Gooise dame droeg een crèmekleurige bondjas die wel iets had van een borstelcavia. Hij matchte perfect met haar zonnebril. Als echte Gooise vrouw moet je natuurlijk een hondje hebben als accessoire. Allang uit de mode natuurlijk, maar ja, de hondjes blijven nu eenmaal langer leven dan de trend duurt. Het hondje keek lief. Liever dan de gemiddelde chihuahua die me vaak aankijkt alsof het monster me elk moment kan opeten. Ze hield het hondje vast, dat beperkte het gevaar dat het hondje geplet zou worden onder de voeten van onoplettende toeristen die de tram binnen zouden komen. Het hondje hing in een soort roes op haar arm. Af en toe keek hij op, alsof hij even wilde weten of ze er al waren. Hij constateerde dan dat dat niet het geval was en legde dan teleurgesteld zijn kop weer op de arm van de Gooise dame.

Nadat de mevrouw uitgebreid had zitten bellen met een vriendin over de finale van de Voice, hoe gek ze het vond dat je via Whatsapp kon zien wanneer de laatste keer was dat iemand online was geweest en over hoe het met haar moeder ging, was het tijd om uit te stappen. Ze tilde het hondje op, pakte haar tas en liep maar buiten.

En dan zie ik ‘m pas echt, de tas: een bonte, gele hippietas met meer kleuren dan de regenboog, inclusief een vijftal kleine knuffeltjes aan de hengsels. Kom op, dat kan toch écht niet? En al helemaal niet bij een Gooise mevrouw! Ze zette haar hondje buiten in de vrieskou op de grond. Hondje is gelijk klaarwakker. Het avontuur kon beginnen. Wat zou ze gaan doen? De tas deed het hem want eerder zou ik hebben gezegd dat ze waarschijnlijk met haar moeder naar de Bijenkorf zou gaan of naar Maison de Bonneterie, om naast luxe kleding ook heerlijke chocolaatjes te kopen en daarna uit eten gaan bij een luxe restaurant met elf gangen. Nee, de tas deed het hem. Het deed vermoeden dat ze iets heel anders ging doen. Terwijl de tram verder rijdt zie ik nog net het kleine hondje aan de grond genageld staan terwijl de mevrouw uit alle macht het hondje aan de lijn mee probeert te trekken. Zo te zien had het hondje er geen zin in. We zullen het nooit weten.